"Yetişkinler yolları takip eder. Çocuklar keşfe çıkar..."
Bu yorum benim için çok önemli. Öncelikle bloğum için ilk kitap yorumum. Diğer yandan ilk Neil Gaiman kitabımı okumuş bulunuyorum ve şunu söylemek istiyorum ki bu kitap kesinlikle muhteşem. Neden diye sorarsınız kitap sadece fantastik öğelerinden dolayı değil yazarın kelimeleri kullanışı, karşımıza çıkardığı yedi ve on bir yaşındaki karakterleri ile, küçük bir gölün bir kızın gözünde Okyanus’a dönüşmesini harika bir şekilde aktarmış bizlere Neil. Kitabı okurken kendinizi bir an çocukluğunuza dönmüş hissediyorsunuz. Kendinizi kitap karakterleri ile özdeştiriyorsunuz, küçük Lettie Hempstock’un yerine koyuyorsunuz. Neil bizlere öyle bir gerçek karakterler yaratmış ki yedi yaşındaki erkek karakterimizin korkularını, bu korkularını aslında “Ben yedi yaşındayım, korkmam doğal!” diyerek bizlere anlatmaya çalıştığını görüyoruz. Evet karakterimiz birçok korkuları ile yüzleşiyor ki kitabın gerilim yönü de orada ortaya çıkıyor. Bu kadar az sayfaya bu kadar çok şey sığdırabilmesi beni şaşırttı ve hala şaşırıyorum. Ve bunu beceren pek yazarda yok. Duygularımı öyle coşturdu ki anlatmak istediklerimi inanın kelimelere dökemiyorum. Aslında hayatın bizleri nasıl çocukluktan çabuk çıkarıp yetişkinliğe ittiğini görüyoruz. Ve düşüyorsunuz; evet çocukluğumu çabuk aştım. Büyüdüm. Büyüdüm. Şu an düşünüyorum da küçükken gerçekten hemen büyümek, yetişkinliğe adım atmak isterdik. Sanki ne varsa yetişkinlikte! Ama şimdi yine kendimi sorguluyorum ve Neil’e işte burada kocaman öpücükler gönderiyorum.
Kitaptan bahsetmem gerekirse; Yetişkin bir adamın cenaze için tekrar eski evlerine doğru yol alması ile başlıyor. Aslında cenaze için orada ama bir şekilde eski arkadaşı olan Lettie Hempstock’un çiftliğine sürüklenirken buluyor kendini. Neden oraya doğru gittiğini kendisi de bilmiyor ama çekiliyor oraya. Kitap böylece başlıyor ve siz daha ne olduğunu anlamadan kendinizi sayfalarda kaybediyorsunuz. Lettie ile nasıl tanıştıklarını, nasıl arkadaş olduklarını, Lettie’nin aslında normal olmayan ailesi ile kendini nasıl güvende hissettiğini okuyorsunuz. Kitabın ortasında Neil sizleri gerilimli bir ortama sürüklüyor. He bu arada söylemeden geçmeyeyim erkek karakterimiz tam bir kitap kurdu. Bu yüzden hiç arkadaş yok –tabii kitaplardaki arkadaşlarını saymıyoruz :)
"Büyürken kitaplardan çok şey öğrendim. İnsanları ve ne zaman nasıl davranmam gerektiğini bana kitaplar öğretti. Öğretmenlerim ve danışmanlarım onlardı."
Kitabı bitirdiğimde ilk hissettiğim duygularımdan biri kendi çocukluğumu sorgulamak olduğunu söylemeliyim. Sonraki duygu ise kitabın bitmiş olduğu ve Lettie’nin okyanusunun kenarında karakterimizle oturup, düşünürken bulduğum. Son zamanlarda okuduğum en iyi kitaplardan biri. Geçte olsa Neil’le tanıştığım için memnunum. Bu arada Yolun Sonundaki Okyanus Goodreads’ta 2013 en iyi Fantasy dalında birinci oldu.
Melis A.
Orjinal adı: The Ocean at the End of the Lane
Yazar: Neil Gaiman
Yayınevi: İthaki Yayınları
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder